Πέρασε όπως
περούνε όσα δεν θα ξανά ‘ρθούνε… πουλιά
που έχουν φτερουγίσει, σύννεφα μέσα στη δύση… και άφησε το πέρασμα του, πέρασμα
ζωής θανάτου στην καρδιά μου σαν σφραγίδα
μια πεθαμένη ελπίδα…
«Όνειρο γλυκό και ξένο και παντοτινά χαμένο σε κρατώ στο
νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα.. Πέρασες όπως περνούνε όσα δε θα ξανά
‘ρθούνε… σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν
τριαντάφυλλο στο στόμα… ΣΑΝ ΤΡΥΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΣΤΟ ΣΤΩΜΑ…!!»
~Στην αρχή ήταν όλα ωραία, ήταν όλα όμορφα… σαν ένα χαρούμενο και ρομαντικό
τραγούδι, ένα παιδικό γέλιο, ένα λουλούδι που ανθίζει, σαν την πρώτη μέρα της άνοιξης!
J Τώρα θα μου πεις, αν δεν ήταν έτσι
δε θα άρχιζε καν… (έτσι πάνε αυτά και πάντα έτσι είναι στην αρχή). Μόνο που εγώ
πίστευα ότι έτσι θα είναι και μετά, και μετά και ακόμα πιο μετά… (ονειροπόλα
από μικρή και πρωταγωνίστρια σε παραμύθια που στην τελική δεν έχουν “Happy End”, σε ένα δικό μου «ροζ μονοπάτι» που πάντα με βγάζει… στο σκοτάδι). Και
ναι, το μετά δεν ήταν το «δικό μου μετά», δεν ήταν όπως το ήθελα εγώ, δεν ήταν όπως
το φαντάστηκα ούτε όπως το ονειρεύτηκα εγώ! Σαν να αποφασίζει και πάλι κάποιος άλλος
για μένα (η μοίρα; η ζωή; Ούτε που ξέρω), και αλλάζουν όλα.. παίρνουν την κατηφόρα…
Τα τραγούδια πλέων δεν ήταν όπως την αρχή, δεν ήταν πλέων χαρούμενα, μπαίνει ο
χειμώνας και τα λουλούδια που αρχικά άνθιζαν άρχισαν να μαραίνουν και να
πέφτουν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ… Και όσο και να προσπαθούσα να τα αλλάξω όλα
αυτά, δεν υπάρχει αποτέλεσμα… Τα παιδικά
γέλια σταματάνε, μέρα με τη μέρα λιγοστεύουν και στο μετά γίνονται δάκρυα… Μα
στο ακόμα πιο μετά γίνονται κραυγές!!! Κραυγές που προσπαθούσα να μην ακούω,
αλλά ποιος μπορεί να μην της ακούει όταν πλέον είναι μέσα του; Δεν γινόταν
τίποτα… καμία αλλαγή… όσο και να προσπαθούσα δεν έφτανε, δεν ήταν ποτέ αρκετό.
Ένιωθα περίεργα και κάποιες φορές ότι έχανα τον εαυτό μου, ότι έχανα εμένα,
είχε αρχίσει να με χαλάει και να με κατεβάζει… Τίποτα δε θύμιζε την αρχή, που ένιωθα υπέροχα,
ένιωθα να με γεμίζει και να μου δίνει ζωή. Όλα ήρθαν αντίθετα. Η αρχή έγινε πια ανάμνηση, μια γλυκιά ανάμνηση
που άφησε μια γλυκιά γεύση…!! Φοβόμουνα να δω το τέλος, ήξερα πως θα είναι
δύσκολο, το πόσο πονάει δεν ήξερα! Οι τίτλοι του τέλους έφτασαν, αυτό που δεν
ήθελα να δω… Κι’ όμως έπρεπε να φανώ δυνατή και να το δεχτώ! Αυτό έπρεπε να
γίνει… Και αυτό έγινε! Θέλω μόνο να το κρατήσω μέσα μου σαν ένα όμορφο ταξίδι,
που ακόμα και αν τελείωσε πείρα πολλά μέσα από αυτό… Όσες φορές και αν πέσουμε πρέπει να ξανά σηκωθούμε!
Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα …
[… μην με ξεχάσεις… Καλή τύχη… Να προσέχεις…]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου